به نام حضرت دوست

شروع یک داستان همیشه سخت ترین بخش و همینطور مهمترین بخش برای همه هست چون تا شروع نکنی نمیتونی جهت کارو مشخص کنی نمیدونی قراره چیکار کنی

و نقطه ناامیدی دقیقا همین نقطه شروعه چون همینجا شروع میکنی به فکر کردن در مورد اینکه اصلا چرا باید انجامش بدم؟ اگه انجامش بدم و نشد چی؟ 

اگه کاریو میخوای شروع کنی و هنوز دودلی به نظرم امتحان کردن یه چیزا ضرر نداره اگه اونا باعث خوب شدن حالت میشن  میدونی من همیشه فکر میکنم باید بدون پشیمونی تا اخرین لحظه زندگیمو زندگی کنم تا زمانی که زندگیم تموم‌شد به جای کلی پشیمونی با حال خوب چشمامو ببندم   

اینو میدونم که شروع یه چیزا پایان خوبی نداره  و پشیمونی نداشتن به معنای امتحان همه چیز نیست ولی میدونی اگه دلت بخواد که شعر بنویسی هیچکس جز خودت جلوتو نگرفته پس بهتره یه سری افکار خودتو دور بریزی و همین الان دست به کار بشی